رویداد و حالت عاطفی یک بازیگر

بازیگری در اساس تعقیب هدفی برای ارضای یک نیاز است. پس کارهای دیگری که بازیگر انجام می دهد, بخصوص ابراز عواطف و انعکاس شخصیت برای چیست؟ پاسخ این که عواطف و شخصیت , به طور طبیعی و خود به خود از انجام رویداد, به آن گونه که تعریف کردیم, حاصل می شوند. ابتدا به حالت عاطفی توجه کنید.

در اغلب موارد بازیگران فکر می کنند قبل از اینکه کاری را انجام دهند باید احساسی داشته باشند. گاهی میشنوید که می گویند« هنوز آن را حس نمی کنم». البته بازیگر می خواهد حالت عاطفی شخصیت را در آن مرحله ی خاص بیابد تا رویداد وی کیفیت و لحن مناسب را به دست آورد. ولی دستیابی به حالت عاطفی صحیح روندی است که احتیاج به زمان دارد. حالت عاطفی نتیجه ی این روند است نه نقطه ی شروع آن.

بازیگر کار خود را با حالت عاطفی شروع نمی کند, بلکه با مواد اولیه ای که متن در اختیار او گذاشته_ آنچه شخصیت می گوید و انجام می دهد(رویدادهایش)_ آغاز می کند و با پیشرفت رویداد, زندگی عاطفی لازم را که موجب حرکت رویداد به جلوست کشف می کند. به کلام دیگر, ما در آغاز حالتی عاطفی خلق نمی کنیم که اعمال خود را برای آن حالت عاطفی انجام دهیم , بر عکس ما برای بر آوردن احتیاجی, عملی انجام می دهیم و حالت عاطفی به طور طبیعی حاصل انجام آن عمل است. به یاد داشته باشید که رویداد حالت عاطفی را ایجاد می کند نه برعکس.

در زندگی واقعی,حالت عاطفی ما از کوششمان برای رسیدن به آن چه می خواهیم حاصل می شود. به چیزی فکر کنید که با تمام وجود آن را می خواهید, اگر به دستش آورید خوشحال خواهید شد و اگر به دستش نیاورید اندوهگین می شوید. اگر آن چه را می خواهید به دست نیاورید و دست نیافتن به آن تقصیرخودتان نباشد احساس عصبانیت می کنید.اگر آن چه را می خواهید به دست نیاورید و علت آن را نیز ندانید, هراسان می شوید و اگر اصلا" ندانید چه می خواهید احساس درماندگی به شما دست می دهد.

حتی اگر متن نمایشنامه نشانه هایی از حالت عاطفی شخصیت در صحنه ی خاصی ارائه می دهد, ما آن حالت عاطفی را «بازی» نمی کنیم, بلکه با انجام رویداد آن شخصیت و در حالی که وی هدف خود را در آن موقعیت خاص تعقیب می کند, به آن حالت عاطفی دست میابیم. سعی در ایجاد حالت عاطفی در آغاز, روشی غیر قابل اتکا و بسیار خستگی آور است که روند عملکرد عواطف را در زندگی واقعی نادیده می گیرد.

(منبع وبلاگ رمز بازیگر)